راز گل سرخ

 پسر از روي نيمكت برخاست.لباسش را مرتب كرد و به تماشاي انبوه جمعيت كه راه خود را از ميان ورودي ايستگاه مترو پيش مي گرفتند،مشغول شد.به دنبال دختري مي گشت كه چهره اش را هرگز نديده بود اما او را مي شناخت:دختري با يك رز سرخ

از شش هفته پيش دلبستگي اش به او آغاز شده بود.در سايت كتابخانه مركزي با مشاهده و مطالعه يادداشت هاي وبلاگي،ناگهان خود را مسحور وشيفته يافته بود.شيفته يادداشت هاي لطيف و شاعرانه اي كه از ذهني هوشيار و درون بين و باطني ژرف خبر مي داد.

در پاي ياداشت ها نام صاحب وبلاگ را ديد.از بالاي وبلاگ،نشاني ايميلش را برداشت.نامه اي برايش نوشت و ضمن معرفي خود،نظر و احساسش را در باره يادداشت هاي او بيان كرد.

در طول شش هفته پس از آن،دو طرف به تدريج به نامه نگاري به يكديگر پرداختند.هر نامه همچون دانه اي بود كه بر خاك قلبي حاصلخيز فرو مي افتاد و به تدريج دوستي و صميميت،شروع به جوانه زدن كرد.

پسر درخواست عكس كرد ولي با مخالفت دختر مواجه شد.به نظر دختر اگر پسر قلبا به او توجه داشت ديگر شكل ظاهري اش نميتوانست براي او چندان با اهميت باشد.

اما سرانجام آن ها براي نخستين ديدار با هم قرار گذاشتند:هفت بعد از ظهر،جنب ايستگاه مركزي مترو.دختر نوشته بود:منو از رز سرخي كه تو دستم هست بشناس.

بنابراين راس ساعت هفت بعد از ظهر،پسر به دنبال دختري مي گشت كه قلبا سخت دوستش مي داشت اما چهره اش را هرگز نديده بود.

تا اين كه چشمش به دختر جواني افتاد كه به سويش مي آمد.بلند قامت،با صورتي روشن و تابناك،دست هايش به شكل زيبايي دور كتابش حلقه شده بود.چشمان آبي اش به رنگ آسمان بود و در لباس سبز روشنش به بهاري مي ماند كه جان گرفته باشد.

پسر بي اراده به سمت او گام برداشت.كاملا بدون توجه به اينكه او آن نشان گل رز را ندارد.دختر نزديك تر شد.لب هايش با لبخندي از هم گشوده شد اما به آهستگي گفت:اجازه مي دين رد بشم؟

بي اختيار يك قدم به او نزديك شدودر اين حال،زن گل سرخ به دستي را ديد كه تقريبا پشت سر آن دختر ايستاده بود.زني حدودا چهل ساله با موهاي خاكستري رنگي كه در زير روسري اش جمع شده بود.كمي چاق بود و مچ پاي كلفتش توي كفش هاي بدون پاشنه جا گرفته بود.

دختر سبز پوش از پسر دور شد.شوق تمنايي عجيب پسر را به سمت دختر سبز پوش فرا مي خواند و علاقه اي عميق به زني كه روحش را به معني واقعي كلمه مسحور كرده بود به ماندن دعوت ميكرد.

زن با صورت چروكيده و رنگ پريده اش كه بسيار آرام و موقر به نظر مي رسيد مقابل پسر ايستاده بود و چشمانش از مهرباني مي دخشيد.

كتاب جلد چرمي آبي را كه در واقه نشان معرفي اش به حساب مي آمد در دست جا به جا كرد.از همان لحظه دانست كه ديگر عشقي در كار نخواهد بود.با خود فكر كرد:اما چيزي بدست آوردم كه حتي ارزشش از عشق بيشتر است.دوستي گران بهايي كه مي توانم هميشه به آن افتخار كنم.

به نشانه احترام،اندكي خم شد و كتاب را براي نعرفي خود به سمت او گرفت.با اين وجود وقتي شروع به صحبت كرد از تلخي ناشي از تاثري كه در كلامش بود متحير شد:خيلي از ملاقات با شما خوشحالم،ممكنه دعوت منو به شام قبول منين؟

چهره از با تبسمي شكيبا از هم گشوده شد و به آرامي گفت:من اصلا متوجه نمي شوم!اون خانم جوان كه لباس سبز به تن داشت و الان از كنار ما گذشت،اين رز سرخ رو به من داد و گفت اگه شما منو به شام دعوت كردين،به شما بگم كه اون توي رستوران اون طرف خيابون منتظر شماست.گفت اين فقط يه امتحانه!

 در کشور من.......

مردم با نفرت بیشتری به صحنه بوسیدن دو عاشق نگاه میکنند

تا صحنه اعدام.......

زیستن با این مردمان دردناک است

 پوپکم !

پوپک شیرین سخنم !

این همه فارغ از این شاخه به آن شاخه مپر،

این همه قصه شوم از کس و ناکس مشنو ،

غافل از دام هوس…

این همه در بر هر ناکس و هر کس منشین .

پوپکم پوپک شیرین سخنم !

تویی آن شبنم لغزنده گلبرگ امید… 

    من از آن دارم بیم…

کاین لجن زار تو را پوپکم آلوده کند…

         اندرین دشت مخوف…

که تو آزادی اش ای پوپک من می خوانی

زیر هر بوته ی گل…

لب هر جویه ی آب…

پشت آن کهنه فسونگر دیوار…

که کمین کرده تو را زیر درختان کهن…

پوپکم! دامی هست…

گرگ خونخواره ی بدکاره ی بدنامی هست.

سال ها پیش دل من که به عشق ایمان داشت…

تا که آن نغمه جان بخش تو از دور شنید…

اندر این مزرع آفت زده شوم حیات…

شاخ امیدی کاشت.

چشم بر راه تو بودم که تو کی می آیی.

بر سر شاخه ی سر سبز امید دل من…

که تو کی می خوانی.

پوپکم یادت هست ؟

در دل آن شب افسانه ی مهتابی…

که بر آن شاخه پریدی…

لحظه ای چند نشستی…

نغمه ای چند سرودی…

گفتم این دشت سیه خوابگه غولان است…

همه رنگ است و ریا…

همه افسون و فریب .

صید هم چون تویی ای پوپک خوش پروازم…

مرغ خوشخوان و خوش آوازم…

به خدا آسان است.

این همه برق که روشنگر این صحرا است…

پرتو مهری نیست…

نور امیدی نیست…

آتشین برق نگاهی ز کمینگاهی هست…!

همه گرگ و همه دیو…

در کمین تو و زیبایی تو…

پاکی و سادگی و خوبی و رعنایی تو .

مرو ای مرغک زیبا که به هر رهگذری…

همه دیو اند کمین کرده نبینند تو را…

دور از دست وفا ،پنهان از دیده ی عشق…
 

نفریب اند تو را .

 عشق يك جوشش كوراست

و پيوندي از سر نابينايي،

                                       دوست داشتن پيوندي خودآگاه

                                       واز روي بصيرت روشن و زلال.

عشق بيشتر از غريزه آب مي خورد و

هرچه از غريزه سر زند بي ارزش است،

                                       دوست داشتن از روح طلوع مي كند و

                                       تا هرجا كه روح ارتفاع دارد همگام با آن اوج ميگيرد.

عشق با شناسنامه بي ارتباط نيست،

و گذر فصل ها و عبور سال ها بر آن اثر ميگذارد

                                       دوست داشتن در وراي سن و زمان و مزاج زندگي ميكند.

عشق طوفاني ومتلاطم است،

                                       دوست داشتن آرام و استوار و پروقار وسرشاراز نجابت.

عشق جنون است

و جنون چيزي جز خرابي

و پريشاني "فهميدن و انديشيدن "نيست،

                                       دوست داشتن ،دراوج،از سر حد عقل فراتر ميرود

                                       و فهميدن و انديشيدن رااززمين ميكند

                                       و باخود به قله ي بلند اشراق ميبرد.

عشق زيبايي هاي دلخواه را در معشوق مي آفريند،

                                       دوست داشتن زيبايي هاي دلخواه را

                                       در دوست مي بيند و مي يابد.

عشق يك فريب بزرگ و قوي است ،

                                       دوست داشتن يك صداقت راستين و صميمي،

                                       بي انتها و مطلق.

عشق در دريا غرق شدن است،

                                       دوست داشتن در دريا شنا كردن.

عشق بينايي را ميگيرد،

                                       دوست داشتن بينايي ميدهد.

عشق خشن است و شديد و ناپايدار،

                                       دوست داشتن لطيف است و نرم و پايدار.

عشق همواره با شك آلوده است،

                                       دوست داشتن سرا پا يقين است و شك ناپذير.

ازعشق هرچه بيشتر نوشيم سيراب تر ميشويم،

                                       از دوست داشتن هرچه بيشتر ،تشنه تر.

عشق نيرويي است در عاشق ،كه او را به معشوق ميكشاند،

                                       دوست داشتن جاذبه اي در دوست ،

                                       كه دوست را به دوست مي برد.

عشق تملك معشوق است،

                                       دوست داشتن تشنگي محو شدن در دوست.

عشق معشوق را مجهول و گمنام مي خواهد تا در انحصار او بماند،

                                       دوست داشتن دوست را محبوب و عزيز ميخواهد

                                       ومیخواهد كه همه ي دل ها آنچه را او از دوست

                                       در خود دارد ،داشته باشند.

در عشق رقيب منفور است،

                                       در دوست داشتن است كه:

                                       “هواداران كويش را چو جان خويشتن دارند”

كه حسد شاخصه ي عشق است

عشق معشوق را طعمه ي خويش ميبيند

و همواره در اضطراب است كه ديگري از چنگش نربايد

و اگر ربود با هردو دشمني مي ورزد و

معشوق نيز منفور ميگردد

                                       دوست داشتن ايمان است و

                                       ايمان يك روح مطلق است

                                       يك ابديت بي مرز است

                                        از جنس اين عالم نيست.”

                                                                   “دكتر علي شريعتي”